POEMAS

Campanas de Bastabales
mórrome de soidades, ,
cando vos oio tocar.
I III
Cando vos oio tocar, Paseniño, paseniño
campaniñas, campaniñas, vou pola tarde calada
sin querer torno a chorar. de Bastabales camiño.

Cando de lonxe vos oio Camiño do meu contento;
penso que por min chamades i en tanto o sol non se esconde
e das entrañas me doio. nunca pedriña me sento.

Dóiome de dor ferida, E sentada estou mirando
que antes tiña vida enteira como a lúa vai saíndo,
e hoxe teño media vida. como o sol se vai deitando.

Solo media me deixaron Cal se deita, cal se esconde
os que de aló me trouxeron, mentres tanto corre a lúa
os que de aló me roubaron. sin saberse por donde.

Non me roubaron, traidores, Para donde vai tanta soia
¡ai!, uns amores toliños, sin que os tristes que a miramos
¡ai!, uns toliños amores. nin nos fale nin nos oia.

Que os amores xa fuxiron, Que si oira e nos falara,
as soidades viñeron… moitas cousas lle dixera,
de pena me consumiron. moitas cousas lle contara.

II IV
Aló pola mañanciña Cada estrela, o seu diamante;
subo enriba dos outeiros cada nube, branca pruma;
lixeiriña, lixeiriña. triste a lúa marcha diante.

Como unha craba lixeira, Diante marcha crarexando
para oír das campaniñas veigas, prados, montes, ríos,
a badalada primeira. onde o día vai faltando.

A primeira da alborada Falta o día, e noite escura
que me traen os airitos baixa, baixa, pouco a pouco,
por me ver máis consolada. por montañas de verdura.

Por me ver menos chorosa, De verdura e de follaxe,
nas súas alas ma traen salpicada de fontiñas
rebuldeira e queixumbrosa. baixo a sombra da ramaxe.

Queixumbrosa e retembrando Da ramaxe donde cantan
por entre verde espesura, paxariños piadores,
por entre verde arbolado que ca aurora se levantan

E pola verde pradeira, Que ca noite se adormecen
por riba da veiga llana, para que canten os grilos
rebuldeira e rebuldeira. que as sombras aparecen.
V
Corre o vento, o río pasa.
Corren nubes, nubes corren
camiño da miña casa.

Miña casa, meu abrigo,
vanse todos, eu me quedo
sin compaña nin abrigo.

Eu me quedo contemplando
as laradas das casiñas
por quen vivo suspirando
………………………….

Ven a noite…, morre o día,
as campanas tocan lonxe
o tocar do Ave María.

Elas tocan para que rece;
eu non rezo que os saloucos
afogándome paréceme
que por min ten que rezar.
Campanas de Bastabales,
cando vos oio tocar,
mórrome de soidades